Szczepkowski Andrzej Tadeusz (1923–1997), aktor teatralny i filmowy, pedagog, działacz społeczny, senator Rzeczypospolitej Polskiej.
Ur. 26 IV w Suchej (obecnie Sucha Beskidzka), był synem Michała (1885–1976), urzędnika kolejowego, naczelnika stacji w Suchej, współtwórcy z przyrodnim bratem Janem (zob.) kukiełek do pierwszej szopki kabaretu «Zielony Balonik», oraz Heleny z domu Recht (1893–1955), uczennicy Jana Reszke, odtwórczyni partii Łucji w „Rycerskości wieśniaczej” P. Mascagniego, która potem z przyczyn zdrowotnych przerwała karierę śpiewaczą i od r. 1924 pracowała jako nauczycielka, m.in. w Stryszowie i Suchej. Miał siostrę Irenę Szczepkowską (1921–1971).
S. uczył się w V Państw. Gimnazjum i Liceum typu humanistycznego w Krakowie (przy ul. Jana Kochanowskiego) i w r. 1938 zdał małą maturę. Po objęciu przez ojca stanowiska we Lwowie był od r. 1938 uczniem tamtejszego IV Liceum Neoklasycznego im. Jana Długosza. Maturę zdał w r. 1940, podczas okupacji sowieckiej; podjął studia polonistyczne na Uniw. Iwana Franki, ale wkrótce je przerwał. W czasie okupacji niemieckiej był zatrudniony jako strzykacz w Inst. Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami (Institut für Fleckfieber und Virusforschung) Rudolfa Weigla we Lwowie. Ewakuowany na początku r. 1944 wraz z Instytutem do Krakowa, związał się z Krakowskim Teatrem Podziemnym Adama Mularczyka i 28 V t.r. zadebiutował w nim rolą Cześnika we fragmentach „Zemsty” Aleksandra Fredry. Następnie, we frakcji tego zespołu, utworzonej przez Wiktora Sadeckiego, zagrał 6 VIII w sztuce „Wiesław” Krystyna Ostrowskiego wg poematu Kazimierza Brodzińskiego.
Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej zdał S. w lutym 1945 egzamin do Studia przy Starym Teatrze w Krakowie i od marca t.r. uczył się aktorstwa, m.in. u Marii Dulęby i Haliny Gallowej. W pokazach Studia wystąpił jako Konrad II we fragmentach „Wyzwolenia” Stanisława Wyspiańskiego (reż. Gallowa). Napisał parodię „Męża doskonałego” Jerzego Zawieyskiego (opublikował E. Orzechowski w „Stary Teatr i Studio”, Kr. 1974), wystawioną w Starym Teatrze 12 V 1945 (reż. Irena Babel); odtworzył w niej rolę Hioba. Dn. 5 VIII t.r. zagrał w Studiu rolę tytułową w „Powrocie Odysa” Wyspiańskiego (reż. Tadeusz Kantor). Jerzy Broszkiewicz dostrzegł wtedy nerwowość debiutanta, ale docenił jego «wewnętrzne a żarliwe przeżywanie roli, moment pozwalający przewidzieć artystę» („Odrodzenie” 1945 nr 38). W następnych przedstawieniach Studia zagrał m.in. Franka w „Niespodziance” Karola Huberta Rostworowskiego (reż. Wiesław Gorecki) i Fryderyka Chopina w drugim akcie „Lata w Nohant” Jarosława Iwaszkiewicza (reż. Babel). Dn. 1 X 1945 zdał egzamin praktyczny; tego dnia został członkiem ZASP (od r. 1950 Stow. Polskich Artystów Teatru i Filmu , od r. 1952 SPATiF–ZASP, od r. 1981 ponownie ZASP). Brał udział w pracach Warsztatu Filmowego Młodych w Krakowie, występując w filmie „2 × 2 = 4” (reż. Antoni Bohdziewicz). Zatrudniony przez Karola Adwentowicza w krakowskim Teatrze Powszechnym im. Żołnierza Polskiego, debiutował na scenie zawodowej 26 X 1945 rolą Porucznika Hilmera w przedstawieniu „Burmistrza Stylmondu” M. Maeterlincka (reż. Emil Chaberski), inaugurującym działalność placówki. Zarazem był jednym z autorów noworocznej szopki literackiej, wystawionej 3 I 1946 w Studiu (fragment opublikował Orzechowski), a podczas spektaklu akompaniował na gitarze (podarowanej mu przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego). Zagrał Męża w operze buffo „Zemsta przodków” Jana Ciecierskiego (reż. Kazimierz Mikulski) i napisał, wraz ze Stanisławą Piaskowską, rewię plotek artystycznych Proszę państwa mówią, że..., wystawioną 23 II 1946 (fragment opublikował Orzechowski), w której wystąpił jako konferansjer. W Teatrze Powszechnym zagrał 24 II 1946 Leśniczego w prapremierze „Dwóch teatrów” Jerzego Szaniawskiego (reż. Irena Grywińska). Dn. 2 VII t.r. zdał w Warszawie egzamin teoretyczny; studia ukończył w r. 1947. Po rozwiązaniu Teatru Powszechnego zatrudnił się na sezon 1946/7 w Teatrze Kameralnym Tow. Uniw. Robotniczego (TUR), kierowanym przez Chaberskiego i Dulębę; zagrał w nim m.in. Walerego w „Świętoszku” Moliera (1947, reż. Jerzy Ronard Bujański). Ten i inne spektakle prezentował (z grupą absolwentów Studia, zwaną T 17) w ramach Krakowskiego Teatru Objazdowego TUR, m.in. w Suchej. Jesienią 1947 został aktorem Teatru Polskiego w Poznaniu. Zagrał tam Władysława Czarnoskalskiego w „Rozbitkach” Józefa Blizińskiego oraz ponownie Walerego w „Świętoszku” (oba reż. Chaberski); prowadził także zajęcia w miejscowej Szkole Dramatycznej. W lutym 1948 zatrudniony został w Teatrach Śląsko-Dąbrowskich w Katowicach i Sosnowcu, gdzie wystąpił m.in. jako Paweł Kruglak w sztuce „Makar Dubrawa” A. Korniejczuka (1949, reż. Władysław Krasnowiecki). W tym czasie zagrał rolę epizodyczną w filmie „Ostatni etap” (reż. Wanda Jakubowska).
W r. 1949 zamieszkał S. w Warszawie i związał się z Teatrem Narodowym, rozpoczynającym 13 XII t.r. powojenną działalność. Zagrał m.in. Bardosa w „Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach” Wojciecha Bogusławskiego (30 IV 1950, reż. Leon Schiller). Jako tytułowy bohater w „Sułkowskim” Stefana Żeromskiego (1951, reż. zespół) «był doskonały, szlachetny, romantyczny, z klasą [...] wysoki, świetnie wyglądał w mundurze» (Andrzej Łapicki). W r. 1953 zagrał Zygmunta Augusta w „Rzeczpospolita zapłaci” Haliny Auderskiej (reż. Józef Wyszomirski). Od r. 1954 kierował kabaretem politycznym «Stańczyk», w którym oprócz niego występowali Danuta Szaflarska, Wieńczysław Gliński i Łapicki; kabaret został zamknięty po kilkunastu wieczorach. Następnie związał się z kabaretem «Szpak». W Teatrze Narodowym zagrał Petersa w „Niemcach” Leona Kruczkowskiego (1955, reż. Erwin Axer), a jako dr Osiński w „Ostrym dyżurze” Jerzego Lutowskiego (1955, reż. Axer) wg Stefana Treugutta grał «z wielkim umiarem [...] z problemu politycznego nie robi psychologizmu, nie puszcza się na zewnętrzne „pogłębienie”» („Teatr” 1955 nr 17); ten «odwilżowy» spektakl przeniesiono do Teatru Telewizji i pokazano 5 XII 1955; był to debiut telewizyjny S-ego. W r. 1957 wystąpił w Teatrze Telewizji w „Zielonej Gęsi” Gałczyńskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz) oraz zagrał Natana w „Sędziach” Wyspiańskiego (reż. Maryna Broniewska). T.r. gościnnie wystąpił w warszawskim Teatrze Współczesnym jako Karol Barbier w „Śmiesznej historii” A. Salacrou (reż. Stanisław Baliński); zagrał też w filmach: rolę Wacka w „Deszczowym lipcu” (reż. Leonard Buczkowski) i członka bandy w „Kapeluszu pana Anatola” (reż. Jan Rybkowski). Z okazji pięćdziesięciolecia pracy Marii Dulęby opublikował artykuł Maria Dulęba – pedagog („Teatr” 1955 nr 19).
W r. 1957, w proteście przeciw skostnieniu repertuaru i sztuki inscenizacyjnej, przeniósł się S. do warszawskiego Teatru Komedia. Wystąpił tam jako Stefan w „Królowej przedmieścia” Konstantego Krumłowskiego (1959, reż. Jerzy Rakowiecki) i napisał do tego spektaklu, wraz z Ziemowitem Kunińskim, teksty piosenek. Zadebiutował jako reżyser „Pasztetem jakich mało” J. Valmy’ego i R. Vincy’ego (1960), w którym też zagrał Kardynała. W r. 1961 wystąpił w roli malarza Wolskiego w filmie „Drugi człowiek” (reż. Konrad Nałęcki) oraz Czarnego Rafała w filmie „Historia żółtej ciżemki” (reż. Sylwester Chęciński). W sezonie 1961/2 został aktorem Teatru Polskiego. Zagrał Stańczyka w „Weselu” Wyspiańskiego i Higginsa w „Pigmalionie” G. B. Shawa (oba reż. Rakowiecki). W r. 1962 wrócił do Teatru Narodowego, kierowanego od t.r. przez Kazimierza Dejmka i w jego reżyserii wystąpił w rolach: Agistosa w „Agamemnonie” Ajschylosa (1963), Gehenny i Pierwszej Osoby Prologu w „Kordianie” Juliusza Słowackiego (1965) oraz Doktora w „Namiestniku” R. Hochhutha (1966). Zaangażował się w pracę związkową. Na II Krajowym Zjeździe Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki, który odbył się w dn. 17–18 II 1964 w Warszawie, został przewodniczącym Zarządu Głównego. Z tego tytułu był od 13 X t.r. członkiem Centralnej Rady Związków Zawodowych. Sporadycznie reżyserował w teatrach warszawskich, m.in.: „Kłamczuchę” M. Hennequina w Teatrze Komedia (1965) i „Balik gospodarski” Franciszka Zabłockiego w Teatrze Ziemi Mazowieckiej (1966). Grywał w filmach, często dla dzieci i młodzieży, m.in. Edmunda Szyjkę w „I ty zostaniesz Indianinem” (1962, reż. Nałęcki wg Wiktora Woroszylskiego), narratora w „O dwóch takich, co ukradli księżyc” (1962, reż. Jan Batory wg Kornela Makuszyńskiego), ojca Iki w „Wielkiej, większej i największej” (1962, reż. Anna Sokołowska wg Broszkiewicza), Jana Heweliusza w „Panience z okienka” (1964, reż. Maria Kaniewska wg Jadwigi Łuszczewskiej), architekta Bączka w „Pingwinie (1964, reż. Jerzy Stefan Stawiński) oraz Henryka Kamińskiego w serialu telewizyjnym „Wojna domowa” (1965–6, reż. Jerzy Gruza). «Był mistrzem improwizacji» (S. Grodzieńska), dzięki czemu świetnie sobie radził w realizowanych na żywo programach telewizyjnych, m.in. jako ojciec w „Szklanej niedzieli” (1965–7) Grodzieńskiej (reż. Andrzej Konic). Był też lektorem w filmach dokumentalnych, m.in. w „Urodzonych 1944” (1965, realizacja Kazimierz Karabasz). Stale występował w Teatrze Telewizji, m.in. jako Hrabia Modnicki w „Spazmach modnych” Bogusławskiego (1962, reż. Bogdan Trukan) i Zdzisław w „Pierwszej lepszej” Fredry (1963, reż. Łapicki). W r. 1966 otrzymał nagrodę za całokształt twórczości radiowo-telewizyjnej. T.r. przeszedł do Teatru Dramatycznego, którego został dyrektorem. Zagrał tu m.in. Cesarza Karola V w „Anabaptystach” F. Dürrenmatta (1967, reż. Ludwik René) oraz reżyserował „Ja – Napoleon” Joanny Olczak (1968). Od r. 1967 wykładał w warszawskiej Państw. Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) i od t.r. występował w kabarecie «Pod Egidą». W Teatrze Telewizji odtwarzał w r. 1968 Repetiłowa w „Mądremu biada” A. Gribojedowa (reż. René); wystąpił też t.r. w spektaklach telewizyjnych Hanuszkiewicza „O Wyspiańskim...” i „Obrachunki Boyowskie”.
Po tzw. wydarzeniach marcowych 1968 oraz odwołaniu w maju t.r. Andrzeja Kijowskiego z funkcji kierownika literackiego zrezygnował S. z prowadzenia Teatru Dramatycznego. Został też 25 V t.r. usunięty z funkcji przewodniczącego Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki i w trzy dni później z Centralnej Rady Związków Zawodowych. Zaangażował się ponownie do Teatru Narodowego, gdzie zagrał m.in. Pana młodego w „Weselu” Wyspiańskiego (1969, reż. Hanuszkiewicz). W r. 1970 był Narratorem w słuchowisku radiowym „Zegar słoneczny” wg Jana Parandowskiego (reż. Wojciech Maciejewski). W r. 1971 wrócił do Teatru Dramatycznego i zagrał w nim Brutusa w „Juliuszu Cezarze” W. Shakespeare’a (1971, reż. René), Racapana w „Na czworakach” Tadeusza Różewicza (1972, reż. Jerzy Jarocki), Reżysera w „Wyzwoleniu” Wyspiańskiego (1972, reż. Jerzy Goliński), Egistosa w „Elektrze” J. Giraudoux (1973, reż. Dejmek), Kanclerza w „Ślubie” Witolda Gombrowicza (1974, reż. Jarocki) i Condulmera w „Sułkowskim” Żeromskiego (1974, reż. Dejmek). Za rolę Dyrektora Filharmonii w „Rzeźni” Sławomira Mrożka (1975, reż. Jarocki) otrzymał w r. 1975 nagrodę na XVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu. T.r. został wiceprezesem SPATiF–ZASP. W Teatrze Wielkim w Warszawie zagrał t.r. gościnnie D’Armagnaca w operze „Diabły z Loudun” Krzysztofa Pendereckiego (reż. Dejmek). W spektaklach Teatru Telewizji odtworzył m.in. Rzecznickiego w „Fantazym” Słowackiego (1971, reż. Gustaw Holoubek) i Dziadka w „Grupie Laokoona” Różewicza (1971, reż. Olga Lipińska), a w filmowym „Weselu” Wyspiańskiego (1972, reż. Andrzej Wajda) – Nosa. W Teatrze Dramatycznym zagrał m.in. Pana w „Kubusiu Fataliście” wg D. Diderota (1976, reż. Witold Zatorski). W r. 1978 został prodziekanem Wydz. Aktorskiego warszawskiej PWST i pełnił tę funkcję do r. 1981.
Jako jeden z pierwszych aktorów występował S. od końca l. siedemdziesiątych w niezależnych koncertach w kościołach. Cały czas współpracował z radiem, m.in. w pozostawiającym mu pewną swobodę samodzielnego uzupełniania tekstu „Magazynie literackim” Heleny Wielowieyskiej (do r. 1981). W Teatrze Telewizji zagrał Wernyhorę w „Weselu” (1981, reż. Jan Kulczyński). Dn. 17 IV 1981 na Nadzwycz. Zjeździe SPATiF–ZASP został wybrany na prezesa ZASP. Wraz z Holoubkiem i Łapickim wystąpił 26 IV 1981 w części artystycznej uroczystości poświęcenia sztandaru NSZZ „Solidarność” Huty Warszawa. Od r. 1981 był znów aktorem Teatru Polskiego i jako tytułowy „Ambasador” Mrożka (1981, reż. Dejmek) «nie tyle pokazał, ile sam nakreślił drogę sceptyka, który – krok po kroku, zakłopotany w równym stopniu sytuacją, jak przemianami dokonującymi się w nim samym – dochodzi do odnalezienia sensu swej służby i swego istnienia, choćby nawet cały świat dokoła był tego sensu pozbawiony» (G. Sinko, „Teatr” 1989 nr 23/24); za tę rolę niezłomnego bohatera, walczącego o godność w każdych warunkach, otrzymał w stanie wojennym nagrodę nielegalnego NSZZ „Solidarność”. W Teatrze Polskim zagrał w r. 1981 Patera, Lucypera, Nędzę i Śmierć w „Uciechach staropolskich...” (reż. Dejmek).
Po wprowadzeniu stanu wojennego, dzień przed zawieszeniem ZASP (zawieszony 16 XII 1981, rozwiązany 1 XII 1982), wydał S. komunikat o kontynuowaniu działalności Związku oraz pomocy charytatywnej dla członków; pozostał jego nieformalnym prezesem. Włączył się w działalność opozycyjną i był jednym z inicjatorów bojkotu telewizji, obserwował procesy sądowe, m.in. członków „Solidarności” hutniczej, recytował poezje w kościołach, m.in. św. Anny w Warszawie w czasie pasterki w r. 1981, uczestniczył w mszach za ojczyznę organizowanych w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu przez ks. Jerzego Popiełuszkę, a następnie ks. Teofila Boguckiego, w l. 1982–9 był członkiem Komitetu Kultury Niezależnej. W Teatrze Polskim w r. 1982 grał w inscenizacjach Dejmka: Geniusza w „Vatzlavie” Mrożka oraz Geniusza w „Wyzwoleniu” Wyspiańskiego, a także Piłata oraz Pielgrzyma i Józefa w „Grze o Narodzeniu i Męce”, w r. 1983 otrzymał za tę rolę nagrodę na IX Opolskich Konfrontacjach Teatralnych. Na XII Kongresie Fédération Internationale des Acteurs w Paryżu, pod koniec września 1982, przedstawił sytuację sztuki polskiej po wprowadzeniu stanu wojennego; 18 X t.r. wziął udział w naradzie środowisk twórczych u wicepremiera Mieczysława Rakowskiego. Dn. 3 XI 1984 przemawiał podczas pogrzebu ks. Popiełuszki. W warszawskim Muz. Diecezjalnym recytował t.r. poezje na koncercie „Dzięki nim Polska trwa...” o papieżu Janie Pawle II i prymasie Stefanie Wyszyńskim; z programem tym występował w wielu miastach. T.r. grając Gospodarza w „Weselu” (reż. Dejmek) «pokazał [...] wszystkie nasze wady i cnoty, wszystkie śmiesznostki i wzniosłości. Był arcypolski» (Łapicki). Na kasetach wytwórni Polskie Nagrania «Muza» czytał narrację w „Chatce Puchatka” (1985) i „Kubusiu Puchatku” (1986) A. A. Milne’a. W Teatrze Polskim zagrał w r. 1986 Wołdemara Hawryłowicza w „Fantazym” Słowackiego (reż. Mikołaj Grabowski) i Kapelana w „Damach i huzarach” Fredry (reż. Łapicki), a w r. 1987 Grzegorza w „Kordianie” Słowackiego (reż. Jan Englert) i Ambasadora w drugiej wersji przedstawienia. Dn. 1 VII 1988 przeszedł na emeryturę. T.r. grał w filmach, m.in. księdza Karola w „Dotkniętych” (reż. Wiesław Saniewski), kardynała Nenniego w „Niezwykłej podróży Baltazara Kobera” (produkcja polsko-francuska, reż. Wojciech Jerzy Has wg powieści „Les Tribulations héroďques de Balthasar Kober” F. Tristana) oraz Fabiana Tubalnego w „Obywatelu Piszczyku (reż. Andrzej Kotkowski wg „Smutnych losów Jana Piszczyka ciąg dalszy” Stawińskiego).
Od maja 1987 wchodził S. w skład Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Dn. 23 III 1989 uczestniczył w Ogólnopolskim Zgromadzeniu Artystów Teatru, w czasie którego skrytykował rozwiązanie ZASP. W wyborach 4 VI 1989 kandydował z listy Komitetu Obywatelskiego i został wybrany do Senatu RP z woj. chełmskiego. Pracował w komisjach: kultury, środków przekazu, nauki i edukacji narodowej, praw człowieka i praworządności oraz spraw emigracji i Polaków za granicą. Na 42. Nadzwycz. Zjeździe ZASP w Warszawie (30–31 X 1989) zdał sprawozdanie z podziemnej działalności Związku w l. osiemdziesiątych i przekazał obowiązki demokratycznie wybranemu prezesowi Łapickiemu. Grał gościnnie, m.in. w r. 1989 w „Nad wodą wielką i czystą” w Teatrze Nowym w Warszawie (reż. Hanuszkiewicz), a w r. 1991 Jankiela w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza we własnej reżyserii w Teatrze na Kresach w Suwałkach. We wspomnieniu Jeszcze raz o „Weselu” (w pracy zbiorowej „O teatrze i dramacie”, red. E. Krasiński, Wr. 1989), zasugerował, że autorem osławionej recenzji Władysława Prokescha z prapremiery „Wesela” („Nowa Reforma” 1901 nr 65) był w rzeczywistości jego ojciec, Michał. W r. 1992 wydał Słóweczka (W.), zawierające jego satyryczne fraszki oraz wspomnienia. W Teatrze Ateneum w Warszawie zagrał gościnnie w r. 1994 Wasilija Dostigajewa w „J. B. i inni” wg „Jegora Bułyczowa” M. Gorkiego (reż. Tadeusz Konwicki). Ostatnią rolę filmową, aktora Walickiego, zagrał w r. 1995 w filmie „Awantura o Basię” (reż. Kazimierz Tarnas wg powieści Makuszyńskiego). Wystąpił w ponad pięćdziesięciu filmach, grając na ogół role drugoplanowe, wymagające tzw. dobrych warunków. W Teatrze Telewizji zagrał ok. siedemdziesięciu ról, ostatnią Generała Burgoyne w „Uczniu diabła” Shawa (1985, we własnej reżyserii). Jeszcze w r. 1996 czytał narrację do filmu „Był taki prezydent” (realizacja Bohdan Kosiński). S., obdarzony «niezwykłym poczuciem humoru [...] Stale walczył [...] z „ponuractwem”» (K. Braun), «był niekwestionowanym autorytetem w środowisku artystycznym. Do niego przychodzono po radę w najtrudniejszych chwilach» (B. Kaźmierczak). Zmarł 31 I 1997 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 172–II–5). Był odznaczony m.in. Medalami X-lecia (1954) i XXX-lecia (1974) Polski Ludowej, Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1966).
W zawartym w r. 1952 małżeństwie z Romaną (Romą) Julią Parandowską (1927–2007), córką Jana Parandowskiego, pisarza, oraz Ireny z Heizelów, działaczką Społecznego Komitetu Prymasowskiego, miał S. córkę Joannę (ur. 1953), aktorkę i pisarkę.
Od r. 1999 odbywa się w Lubaczowie, Otwocku i Warszawie Specjalny Turniej Recytatorski o Grand Prix im. S-ego. Jego córka, Joanna Szczepkowska, poświęciła mu wiersz „Mój Tata” („Gaz. Wyborcza” dod. „Gaz. Stoł.” 2001 nr 26).
Almanach sceny polskiej 1996/7, W. 2002; Enc. Warszawy, W. 1994; Fik M., Trzydzieści pięć sezonów, W. 1981; Kto jest kim w Polsce, W. 1993; – Berberyusz E., Ale się porąbało, W. 2000; Gibas D., Człek z miasteczka Sucha, w: taż, Beskidzka plejada, Bielsko-Biała 1998 (fot.); Kaźmierczak B., Pan z klasą, „Tele Tydzień” 2005 nr 17 (fot.); Krasiński E., Teatr Polski w Warszawie, W. 2002; Łapicki A., Rekwizytornia, W. 2004; Orzechowski E., Stary Teatr i Studio, Kr. 1974 (fot.); Osterloff B., Andrzej Szczepkowski – prezes czasu stanu wojennego, w: Artyści sceny polskiej w ZASP 1918–2008, Red. A. Rozhin, W. 2008; Dziewoński E., W życiu jak w teatrze, W. 1989; – „Biul. IPN” 2004 nr 10 (dot. żony); „Dzien. Pol.” 1992 nr 237; „Gaz. Wyborcza” 1989 nr 119, 1997 nr 97 (dod. „Trójmiasto”), 2007 nr 26 (dod. „Gaz. Stoł.”), nr 92 (dot. żony); „Głos Prawdy” 1964 nr 40, 47, 245, 1968 nr 126; „Kobieta i Życie” 1993 nr 22; „PDF” (pismo warsztatowe Inst. Dziennikarstwa Uniw. Warsz.) 2008 nr 1; „Przegląd” 1983 nr 1; „Rzeczpospolita” 1998 nr 31; „Tyg. Solidarność” 1993 nr 9; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1997: „Dzien. Pol.” nr 27, „Gaz. Krak.” nr 27, „Gaz. Wyborcza” nr 29, 30, 32, „Przegl. Pol.” (Nowy Jork) nr z 13 II (K. Braun), „Rzeczpospolita” nr 27, „Słowo Pol.” nr 27, „Tyg. Powsz.” nr 7, „Wiad. Kult.” nr 6, „Więź” nr 5 s. 207–8, „Ziemia Suska” nr 2 (fot.), „Życie Warszawy” nr 27, 29–30, 255; – Inst. Teatr. im. Zbigniewa Raszewskiego w W.: Teczki nr 156, 1493 (umowy, angaże, podania, wycinki prasowe itp.); USC w Suchej Beskidzkiej: Akt ur. S-ego, nr 129/1923; – Informacje córki, Joanny Szczepkowskiej z W.
Roman Włodek